Skip to main content
Edwina Hodge Ocan Spotlight Caribisch
auteur:
Otti Thomas

foto:
Otti Thomas
Deze week Edwina Hodge, store manager bij Parls.com en bestuurslid van de Unified St. Maarten Connection.
 
"Op mijn twintigste kwam ik naar Nederland om in Arnhem bedrijfsadministratie te studeren, maar ik vond mijn stage zo saai en routinematig, dat ik het echt niet meer vol kon houden. Mijn stagebegeleider en leraren zagen het ook en lieten mij een beroepskeuzetest doen voor een opleiding met genoeg uitdaging die bij mijn persoonlijkheid paste. Het werden de studies Junior Accountmanager en International Business Studies. De vier jaar die het eigenlijk zou duren, werden in drie jaar gepropt, die ik uiteindelijk in twee jaar heb afgerond.
Naast mijn studie werkte ik bij de Burger King. Ik maakte snel promotie van trainer naar assistent-manager en manager. Zo kwam ik erachter dat ik het leuk vond om informatie aan anderen over te dragen en aan anderen te vertellen hoe ik bepaalde situaties had ervaren. Om die reden hielp ik ook bij de opvang van studenten in Nederland en ben ik nu betrokken bij de Unified St. Maarten Connection. In 2011 begon ik dus aan de HBO-studie Toegepaste Psychologie. Ik deed twee jaar over mijn propedeuse omdat ik in het eerste jaar mijn enkel brak tijdens basketbal, zodat ik niet alle lessen kon volgen.''

Obstakel
"In 2013 brak ik mijn andere enkel en ging het downhill. De behandeling en genezing duurden erg lang. Mijn orthopeed luisterde niet en wilde een traject volgen met drie injecties in mijn enkel. Toen ik na de eerste injectie zei dat het niet goed voelde, zei hij dat de pijn tussen mijn oren zat. Via mijn huisarts eiste ik een second opinion van een van de beste orthopeden in Nederland. Die bevestigde dat het niet goed zat, maar er was een wachttijd van 41 weken tot een afspraak.
Al die tijd functioneerde ik niet goed op school en kon ik niet werken. Ik had de energie niet meer. Ik liep drie jaar lang met krukken en was te snel uitgeput. Het voelde alsof een trein op volle snelheid op me afkwam, maar dat ik niets kon doen om de botsing te voorkomen. Een schoolpsycholoog stelde vast dat ik depressief was. Het beeld dat ik van mezelf had, klopte niet met het beeld dat ik zag. Ik was teleurgesteld in mezelf en ik kon niet terugvallen op basketbal, dat altijd een steun was geweest.
Na de operatie in 2016 ging het langzaam beter en begon ik weer te denken aan basketbal. Ik raakte weer in een dip, toen ik mijn voet stootte aan een uitstekende steen. Weer was het mis en weer raakte ik in een dip. Dat duurde uiteindelijk tot juli vorig jaar, toen leerde ik om bepaalde dingen los te laten en mijzelf opnieuw te ontdekken. Iets anders te zoeken waar ik voldoening uit kon halen. Ja zeggen tegen alle mogelijkheden die op mijn pad kwamen. Ik ging werken bij Parcls.com, een duurzaam logistiek bedrijf dat de uitstoot van CO2 wil verminderen en de straten minder druk maken. Ik ben inmiddels store manager. Ik wil definitief mijn studie nog wel afronden, maar in mijn eigen tijd.''

Inspiratie
"Basketbal was altijd mijn uitlaatklep. Op het veld was mijn hoofd leeg. Ik dacht niet aan ruzies of problemen, maar alleen aan basketbal. Het gaf een moment van helderheid. Na de wedstrijd of training kon ik altijd heel snel oplossingen vinden voor allerlei situaties. De bioscoop is daar nu voor in de plaats gekomen. Ik ga in mijn eentje naar de film. 's Ochtends, 's avonds, wanneer ik maar tijd heb. Een moment voor mezelf. Een manier om te focussen. Dit jaar heb ik varen ontdekt. Op de verjaardag van mijn vriendin huurden we een motorboot waarmee we over de grachten van Utrecht voeren. Het is heel rustgevend. Niet praten, niet luisteren, maar de boot besturen en genieten. Dat is het leukste aan het leven dat ik dit jaar heb ontdekt. Ik wil nieuwe dingen doen, nieuwe prikkels ervaren. Zo ben ik ook opnieuw gaan acteren. Ik speel in de voorstelling One Happy Kingdom van Ida Does.''

Dankbaar
"Ze zeggen altijd: It takes a village to raise a child. Dat geldt zeker voor mij. Ik ben op St. Maarten opgegroeid bij mijn oma en opa, de ouders van mijn vader. Mijn oma leerde me om dingen niet half-half te doen, maar goed en met plezier. Ook mijn vader, mijn stiefmoeder, ooms en tantes, mensen uit de kerk en leraressen op school waren belangrijk voor mijn opvoeding. Er waren vooral veel sterke vrouwen, die de lat erg hoog legden. Ik heb dat altijd gewaardeerd. Ze leerden me om mezelf te blijven en alles uit het leven te halen wat er in zit. In Nederland heb ik veel te danken aan mijn neef Lemoiro, goede vrienden en de St. Maarten Unified Connection, die eigenlijk een kleine familie is. Toen ik het niet meer trok, hielpen zij me door de dag heen. Ze zorgden dat ik het vol kon houden.''

Helpen
"Ik help als mensen om hulp vragen, maar als ze dat niet doen, dan ben ik niet de persoon om mijn neus in andermans zaken te steken. Als store manager bij Parcls.com draag ik verantwoordelijkheid voor een heel team. Ik ben van acht uur 's ochtends tot acht uur 's avonds bereikbaar om hen te helpen. Ook bij USC coach ik mensen en geef ik advies over manieren waarop ze met situaties om kunnen gaan. Daarnaast heb ik een eigen bedrijf EQ Guidance voor het samenstellen van cv's. Ik help mensen om hun cv's samen te stellen op basis van hun competenties en persoonlijkheid.''

Advies
''Ik verwelkom alle kansen die op mijn pad komen. Ik zeg geen nee, omdat een kans toevallig niet past bij het beeld dat ik van mezelf heb. Dat is ook het beste advies, dat ik aan anderen kan geven. Wijs kansen niet af omdat je het gevoel hebt dat ze niet bij je lange termijn planning passen. Tegen studenten zeg ik daarnaast dat het geen schande is als ze hun eerste jaar niet halen of niet zeker zijn van hun studiekeuze. Sociale normen bepalen dat we op jonge leeftijd moeten kiezen wat we later gaan doen. Maar dat past niet bij iedereen.''

Donaties

Wilt u een gift of donatie doen

Zelfs de kleinste giften zijn voor ons van grote betekenis.